Στη σκηνή αυτή η αποκαλυπτική παράσταση «η θάλασσα αποδίδουσα τους νεκρούς της» (Αποκάλυψη του Ιωάννη κεφ. 20,13) συνδυάζεται με το «Όραμα του προφήτη Δανιήλ» (Δανιήλ. Κεφ. 7, 1-14) και ενσωματώνονται αρμονικά σε πολλές περιπτώσεις στις μεταβυζαντινές ζωγραφικές συνθέσεις με την επίσης αποκαλυπτική παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας. Διατηρείται μόνο το αριστερό τμήμα της παράστασης. Το υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος έχει καταστραφεί πλήρως. Στη στενόμακρη αυτή ζωγραφική επιφάνεια εικονογραφείται ένα μικρό μέρος από τη συνολική σύνθεση, που μπορούμε, όμως, να ανασυνθέσουμε βασιζόμενοι στις άλλες παρόμοιες απεικονίσεις της σκηνής. Διακρίνουμε μόνο ένα (το αριστερό) τμήμα της λίμνης, στην οποία εικονογραφείται η προσωποποίηση της Θάλασσας: μία νεαρή γυναίκα προβάλλει πάνω από τις ράχες δύο πελώριων ψαριών, φορά βασιλικά πολυτελή ρούχα και διάδημα στο κεφάλι, ενώ κρατά ομοίωμα ιστιοφόρου στο χέρι της. Μικρότερα ψάρια και μαλάκια πλέουν μέσα στη θάλασσα με τα σχηματοποιημένα κύματα. Στο πάνω μέρος, στη βραχώδη όχθη, εικονίζεται ο ένας από τους τέσσερις βασιλείς που στέκουν (ή είναι ένθρονοι) πάνω ακριβώς από τη λίμνη. Σύμφωνα με τη συνοδευτική επιγραφή, πρόκειται για τον βασιλιά Αλέξανδρο (οι άλλοι τρεις είναι οι Ναβουχοδονόσορ, Δαρείος και Αύγουστος). Στις δύο από τις τέσσερις γωνίες της λίμνης εικονίζονται οι ισάριθμοι άνεμοι της προφητείας (Βορέας και Σύριος sic), ανθρωπόμορφοι να φυσούν και να ταράσσουν το νερό. Στο υπόλοιπο τμήμα της λίμνης που δε μας σώζεται θα υπήρχαν νεκροί που εκβράζονταν στις όχθες της, αλλά και ανθρώπινα μέλη που θα εξέρχονται από διάφορα ψάρια και θαλάσσια ζώα. Είναι πολύ πιθανόν δεξιότερα να υπήρχε και ο προφήτης Δανιήλ, ο οποίος, σύμφωνα με την αγιογραφική διήγηση, είδε το ενύπνιο που εικονογραφείται με τόσο γλαφυρό και λεπτομερειακό τρόπο στον εντοίχιο διάκοσμο.