Επιμέρους, συμπληρωματική σκηνή από την πολυπρόσωπη παράσταση της Κοίμησης του οσίου Εφραίμ, στην οποία εικονίζονται η προμήθεια τροφής σε έναν στυλίτη μοναχό. Άλλη μία εντυπωσιακά ρεαλιστική σκηνή από τον καθημερινό βίο των μοναχών τη βυζαντινή περίοδο. Ο γηραιότερος, με ιδιαίτερα μακριά γενειάδα, μοναχός εικονίζεται καθισμένος πάνω σε στύλο να δέχεται ένα καλάθι με τρόφιμα από κάποιον νεαρότερο μοναχό, που βρίσκεται στη βάση του κίονα και ετοιμάζει το καλάθι για τον γέροντα ασκητή. Την ίδια σκηνή «περιγράφει» και ο Μάρκος Ευγενκός, μητροπολίτης Εφέσου, στην έκφραση που συνέταξε για μία φορητή εικόνα με το ίδιο θέμα, την Κοίμηση του οσίου Εφραίμ του Σύρου. Στυλίτες ή κιονίτες ασκητές που ζούσαν μόνιμα στη κορυφή μεγάλων στύλων από όπου έκαναν κήρυγμα, νηστεία και προσευχή. Δεν κατέβαιναν ποτέ από τους πυλώνες όπου ζούσαν και για τις βασικές τους ανάγκες εξαρτώνταν από ανθρώπους στο έδαφος που τους έδιναν τροφή και νερό σε καλάθια με σκοινιά. Οι Στυλίτες πίστευαν ότι η μακροχρόνια απομόνωσή τους σε στύλους και η έκθεση του σώματός τους στο έλεος των στοιχείων της φύσης θα τους έφερνε κοντά στον Θεό. Οι στυλίτες ήταν συνηθισμένοι τα πρωτοβυζαντινά χρόνια, κυρίως στην Ανατολική Μικρά Ασία, τη Συρία και την Παλαιστίνη. Ήταν πολύ διαδεδομένος τρόπος άσκησης μέχρι τον 10ο αιώνα