Στα μεταβυζαντινά χρόνια επικράτησε ο Μιχαήλ να ιστορείται αποκλειστικά με έντονο τον στρατιωτικό χαρακτήρα και όχι ως αυλικός ακόλουθος του Θεού και μάλιστα με την χρήση στην στολή του αποτροπαϊκών συμβόλων. Παράλληλα εικονογραφείται και ως άρχων ψυχοπομπός. Το τελευταίο στοιχείο φαίνεται να αποτελεί επίδραση λαϊκών δοξασιών στην τέχνη, αφού αποτελεί κοινή πίστη του κόσμου ότι η ψυχή μετά τον θάνατο μεταφέρεται από τον Αρχάγγελο αυτό μπροστά στον Θεό για να κριθεί. Ό,τι ακριβώς έκανε και στην αρχαία ελληνική θρησκεία ο φτεροπόδαρος θεός Ερμής. Στο αριστερό του χέρι ο Μιχαήλ κρατά την πλάστιγγα όπου ζυγίζονται οι αμαρτίες και καλές πράξεις των ανθρώπων. Αναλόγως σε ποια μεριά θα γύρει η ζυγαριά, η ψυχή του θανόντος θα μεταβεί είτε κοντά στον Κύριο είτε μακριά του. Η μικρογραφημένη σπαργανωμένη μορφή της ψυχής υποδηλώνει την αδυναμία της ψυχής να αντιδράσει στην όλη διαδικασία αλλά και στο ότι «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον». Κάθε ψυχή κρέμεται από τις πράξεις της!