“

Ή Μονὴ Παντοκράτορος ἔχει τὴν μεγάλη εὐλογία νὰ ἔχει ἀρχικὰ ἱστορηθεῖ τὸ Καθολικό της ἀπὸ ἕνα θαυμάσιο καλλιτέχνη ποὺ ὁ χρωστήρας του διέπεται ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς μνημειακῆς, παλαιολόγειας ζωγραφικῆς καὶ τῆς θεολογίας τοῦ ἡσυχασμοῦ. Παρατηρῶντας κανεὶς τὶς τοιχογραφίες εἴτε κάτω ἀπὸ τὸ λαμπρὸ φῶς τοῦ ἥλιου, εἴτε κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ φῶς τῶν καντηλιῶν, εἴτε τὸ λυκαυγὲς ἢ τὸ λυκόφως, κατανοεῖ ὅτι τόσο οἱ κατακερματισμένες μὲ περισσὲς πινελιὲς μορφὲς τῶν γερόντων καὶ καταπονημένων ἀπὸ τὴν ἄσκηση παλαιῶν μοναχῶν, ὅσο καὶ οἱ σφριγηλές, μὲ πλατειὲς φωτεινὲς ἐπιφάνειες, μορφὲς τῶν στρατιωτικῶν ἁγίων σιγοψιθυρίζουν τὸ ἐξαποστειλάριον τῆς Πανηγύρεως τῆς Μεταμορφώσεως:

Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε, φωτὸς Πατρὸς ἀγεννήτου, ἐν τῷ φανέντι φωτί σου, σήμερον ἐν Θαβωρίῳ, φῶς εἴδομεν τὸν Πατέρα, φῶς καὶ τὸ Πνεῦμα, φωταγωγοῦν πᾶσα Κτίσιν.

 ’’